in Passie links
Te moe om voor je passie te strijden!
Onlangs hoorde ik van iemand over een jonge vrouw die 5 jaar geleden doelbewust de zorg in was gegaan maar vervolgens, zonder een andere baan te hebben, zelf ontslag nam uit onvrede over haar werksituatie. Ik vroeg of ik haar mocht interviewen en ik heb met verbijstering naar haar verhaal geluisterd.
Al tijdens de opleidingen, maar ook na diplomering werd Grace* in de zorginstelling geconfronteerd met een hoge werkdruk, overbelasting van haarzelf en collega’s, veranderingen die ervoor zorgden dat er steeds minder tijd voor de cliënten was. Er werden veel fouten gemaakt. Om aan de bestuurder inzichtelijk te maken wat er niet goed ging moesten ze ‘geeltjes plakken’. Op ieder geeltje werd vermeld wat er fout of mis ging. Er waren steeds minder flexkrachten, op je vrije dag werd je gebeld om extra uren te werken, teams moesten zelfsturend worden, leidinggevenden verdwenen, er kwam een nieuwe bestuurder. Op een avond ging ze alleen een lichamelijk zieke vrouw douchen en toen ze zich even omdraaide om een handdoek te pakken viel de cliënt van de douchebrancard. Gelukkig hield de vrouw er geen letsel aan over maar voor Grace was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Zij had met haar collega’s al vaak aandacht gevraagd voor de overbelasting van het personeel, maar het hielp niet. Zwaarder geschut als het inschakelen van de vakbond o.i.d. durfden ze niet aan uit angst voor ontslag. Na er een paar weken over nagedacht te hebben heeft ze besloten ontslag te nemen. Bij haar ontslagbrief voegde ze een motivatiebrief om uit te leggen waarom ze deze keuze maakte, maar ze kreeg geen reactie. Ook niet van de bestuurder, aan wie ze de brief ook had gestuurd.
Het meest stuitende in haar verhaal vond ik dat ze zei dat ze te moe was om voor verbetering te strijden, de onveilige zorgsituatie onder de aandacht te brengen, de OR in te schakelen of andere stappen te zetten. Dat kon ze er niet bij hebben. Ze verontschuldigde zich dat ze misschien de weg van de minste weerstand had gekozen.
Ik heb hier geen woorden voor en kan me zo voorstellen dat er heel veel mensen zijn zoals Grace. Bijna dagelijks worden we via de verschillende media geïnformeerd over situaties in zorginstellingen. De zorg lijkt er niet beter op te worden. Natuurlijk kan Grace in haar eentje de situatie niet veranderen. Ik heb respect voor haar en ik vind het heel erg dapper dat ze voor haar eigen gezondheid en welzijn heeft gekozen en ik dank haar voor haar verhaal.
Maar hoe moet het nu verder met al die anderen die graag op een goede manier zorg willen geven en net als Grace ooit vanuit passie een beroep in de zorg hebben gekozen? Zo’n 12.000 mensen die zich dit ook afvragen kwamen zaterdag 12 september 2015 naar de demonstratie ‘Red de Zorg’ in Amsterdam. Gelukkig is de strijd niet opgegeven. Zal het beter worden?
Geef je reactie hieronder op het reactieformulier.
*uit privacy-oogpunt is dit niet haar werkelijke naam
Reacties
2 Reacties
Herkenbaar. Na 6 jaar denk ik er dagelijks over na om dit te doen. Ik ben bang dat ik ieder moment kan ontploffen en weg kan lopen met ontslag. Een reden dat ik tijdens het googlen bij dit verhaal terecht kwam. Er moet wat gebeuren. Ik wil klokkenluiden. Er wordt misbruik van ons gemaakt over de rug van clienten. Het is waanzin en het wordt steeds gekker.
Ook ik kom door te googelen hier terecht. Zeer herkenbaar. Enige tijd geleden van ziekenhuis naar ouderenzorg gestapt. Er worden zeer kwetsbare ouderen opgenomen van wie verwacht wordt dat zij zelfstandig terug naar huis moeten. Er wordt alleen naar cijfertjes gekeken en niet naar de situaties voor de ouderen op langer termijn.
Collega’s worden verplicht scholingen thuis te volgen als zij dit niet doen of niet halen dreigt men met ontslag of uit functie zetten.
Er wordt van een niveau 3 verwacht dat zij een medische situatie kunnen inschatten en zelf kunnen oplossen want een arts bellen kost heel veel geld.
Bespreek je je wanhoop met de teamleider wordt er gezegd dat zij er niets aan kunnen doen er is eenmaal geen personeel en er moet wel opgenomen worden anders zijn er geen inkomsten voor de organisatie.
Klanten moeten lang wachten voor een “plas” . Als zij niet incontinent zijn maken wij ze wel incontinent want zij moeten lang wachten. En ben je er eenmaal hebben zij zo lang moeten wachten dat staan niet gaat zij angstig worden en het val gevaar toeneemt.
Veel collega’s gaan weg, organisatie lijkt mi biet aan zelf reflectie te dien maar verwacht het wel van ons.
Overwerk mag niet meer gezien de kosten, maar door administratieve last doe ik dit wel. En uren opnemen, niet mogelijk want elke middag blijf je met 3 personen voor 50 mensen verantwoordelijk.
Mijn doel is nu : goed voor de mensen zorgen en de collega’s met wie ik werk die dag. De organisatie ( leest leiding/MT / bestuurder) die willen ons niet horen. Heel vaak van hen gehoord dat wij niet mogen zeggen dat het druk is. Dat wij het anders moeten benaderen. Er komen elke keer staf functies bij of worden functies verzonnen op gebied van welzijn, maar basiszorg is niet op niveau en ik kan niet zeggen dat ik goede zorg lever.
Ik doe mij best maar kwaliteit is anders en waardering van de organisatie is er niet.
Hoofd zorg zegt nooit gedag en kijkt zorg personeel nooit aan en dit werkt niet inspirerend of motiverend.
Toen ik hier begon was ik vol hoop maar ik kijk nu weer naar functies in het ziekenhuis waar ik als gespecialiseerd verpleegkundige terecht kan.
Comments for this post are closed.