Opiniestuk in De Stentor

In De Stentor van zaterdag 24 september 2022 is mijn opiniestuk gepubliceerd. Ik schrijf niet zomaar een stukje voor een krant of een reactie op een artikel, maar op dit moment was voor mij de maat vol. Iemand deed een uitspraak dat de Oekraïners ook een asielprocedure zouden moeten doorlopen, terwijl het juist zo goed ging dat Oekraïners, zonder veel bureaucratisch gedoe, aan het werk konden/kunnen.

Hieronder het artikel:

Laat andere vluchtelingen ook zonder gedoe aan het werk gaan

Door de enorme bureaucratie in Nederland doen veel mensen die graag willen werken niet mee aan het arbeidsproces. Twee categorieën mensen zouden m.i. kunnen helpen het personeelstekort op te lossen. Ik denk aan de vluchtelingen en mensen met een bijstandsuitkering.

We weten dat gevluchte Oekraïners gemakkelijk aan het werk kunnen in ons land, zonder procedurele barrières. Oekraïners en werkgevers allebei blij. Maar vluchtelingen die níet uit Oekraïne komen, wachten ellenlang op een verblijfsstatus. Is het eindelijk zover dan zijn ze uitgeblust (van het nietsdoen), spreken nog onvoldoende Nederlands en moeten zelf werk zien te vinden. Ruim 22 jaar geleden zat mijn pleegzoon, gevlucht uit Sierra Leone, in die situatie. Toen was de IND niet in staat om de dossiers binnen de gestelde termijnen te behandelen. En dat is nog steeds zo. Maandenlang wachten vluchtelingen gestrest in overvolle AZC’s. En ze mogen pas na 6 maanden werken.

Ik sprong uit mijn vel bij het lezen van een nieuwsbericht van 1 september. Nu duidelijk wordt dat de Oekraïners langer in ons land zullen blijven, doet Sie Dhian Ho van Instituut Clingendaal hierin de suggestie dat er voor de Oekraïners ook een asielprocedure gestart moet worden. Hoezo, nóg meer mensen in rij in Ter Apel. En mogen zij dan ook niet meer werken?

Zelfvertrouwen

Mijn man en ik zijn buddy’s van een familie die in 2021 uit Eritrea gevlucht is. Een gezin van negen personen. De kinderen gaan naar school en ik verwacht dat ze wel integreren en hun weg vinden. De ouders komen niet met andere Nederlanders in contact. Zowel vader als moeder zouden kunnen werken en daarmee integreren, de taal leren, dagritme hebben en zelfvertrouwen en waardigheid krijgen. Maar er gebeurt niets. Ik zie wel dat er diverse instanties en groeperingen hun best doen om de vluchtelingen te helpen, maar het zijn er te veel en de procedures zijn te ingewikkeld.

Ingewikkeld en schrijnend! Dat is de situatie van mensen die in de bijstand terecht gekomen zijn. En ze komen er niet meer uit. Ze lijden onder de negativiteit: geen vrijheid, als kleuters behandeld en angst. Velen worden er ziek van. En als ze een werkgever treffen die hen de kans geeft en zelf bureaucratische hobbels durft te nemen, wordt het verdiende geld ingehouden op de uitkering.

Een kennis van mij die een bijstandsuitkering heeft riep: ‘Overheid, geef me mijn vrijheid terug!‘  Behandel me niet als een klein kind. Ik wil werken en laat me dan het geld dat ik verdien houden. Dán hoef ik niet meer naar de voedselbank en allerlei extraatjes aan te vragen bij de Gemeente, formulieren in te vullen, verantwoording af te leggen. Zo kan ik weer een normaal leven leiden zonder stress’.

Eenvoud

Ik doe een oproep aan politieke partijen en overheidsinstanties: Ga terug naar de eenvoud. Laat net zoals nu de Oekraïners ook andere vluchtelingen zonder bureaucratisch gedoe aan het werk gaan en geef bijstandsgerechtigden vertrouwen, betuttel ze niet langer. Laat hen het geld wat ze zelf kunnen verdienen (tot een zekere grens) bovenop de uitkering houden. Dan kunnen ze een normaal leven opbouwen. De mensen die nu in de controle-, beoordeling- en begeleidingsfuncties zitten bij IND, Gemeentes etc. kunnen dan ingezet worden op de schaarstefuncties en bij een banenbank bij de Gemeente, waar vraag en aanbod samen komt. Geen personeelstekort meer.

Anieta Scholten uit Apeldoorn werkte tientallen jaren als hr-manager inde zorgsector en is nu loopbaancoach